Hipoterapia to ogół działań terapeutycznych, do których wykorzystuje się konia. Jest to metoda doskonale uzupełniająca wszystkie inne oddziaływania rewalidacyjne i rehabilitacyjne, a jej uniwersalność polega na jednoczesnym oddziaływaniu na sferę ruchową, emocjonalną, społeczną, intelektualną i sensoryczną.

Szczególne zastosowanie ma ona tam, gdzie inne metody nie przynoszą zadowalających rezultatów: w terapii ciężkich dysfunkcji chodu, u osób z asymetrycznym naprężeniem tułowia i kręgosłupa oraz z zaburzeniami równowagi, gdzie klasyczna kinezyterapia jest bardzo utrudniona.

Hipoterapię stosuje się u osób:

• po przebytych chorobach zostawiających trwałe ślady w sprawności fizycznej i w życiu psychicznym
• upośledzonych umysłowo, z deficytami rozwojowymi
• z uszkodzeniami analizatorów (wzrok, słuch)
• niedostosowanych społecznie

Hipoterapia stanowi jedną z metod rehabilitacji osób niepełnosprawnych, a specyfikację zawdzięcza koniowi biorącemu udział w terapii. To właśnie obecność konia – „współterapeuty” – sprawia, że jest to wyjątkowa i niepowtarzalna metoda terapeutyczna dająca zupełnie nowe i niespotykane w innych terapiach możliwości. Jest ona jednak ściśle powiązana z innymi metodami rehabilitacyjnymi i terapeutycznymi i w pełni korzysta z ich dorobku.

Celem terapii z koniem i terapii jazdą konną jest przywrócenie leczonym osobom  sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym do jej osiągnięcia zakresie. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jako taka jest prowadzona przez specjalistę, na zlecenie lekarza.

Na koniu można zdobywać świat, ale można też przełamywać lęki, uczyć się rozluźniania mięśni. Hipoterapia daje możliwości niespotykane w innych metodach rehabilitacyjnych.

Koń do hipoterapii:

Parametry optymalne, nie wykluczające innych rozwiązań:

• wałach,

• wiek powyżej 5 lat,

• przygotowany do pracy w hipoterapii,

• wysokość umożliwiająca skuteczną asekurację, zharmonizowana z wielkością pacjenta,

• chód rytmiczny, elastyczny, sprężysty, wydajny,

• pożądane takie ukształtowanie poszczególnych części ciała, jakie w zasadzie odpowiada wzorcowi pokroju (m.in.: uroda, ramy prostokątne, głowa proporcjonalna, miernej wielkości, szyja prosta, umięśniona, kłąb dobrze wykształcony, szeroki, niezbyt wysoki, kłoda podłużno-owalna, grzbiet prosty, w miarę szeroki i długi, dobrze umięśniony, wyrostki kolczyste kręgosłupa niewyczuwalne, łopatka długa, ukośna, lędźwie szerokie, dobrze związane, zad silnie umięśniony, długi, poziomy, postawa kończyn prawidłowa),

• cechy ustroju psychicznego decydujące o przydatności do rozwiązywania najszerzej pojętych problemów terapeutycznych oraz minimalizujące prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji nieprzewidywalnych (zrównoważony charakter, inteligencja, spokojny temperament, przyjazność, ufność, łagodność, cierpliwość, chętne i staranne wykonywanie poleceń, tolerancja bez odruchów obronnych na nagłe i niespodziewane bodźce wzrokowe, słuchowe i dotykowe, brak narowów i nałogów).

• Zważywszy, że powyższe warunki mają bezpośredni związek z zapewnieniem pacjentowi jak największego bezpieczeństwa, wskazana jest znajomość pełnego życiorysu danego konia, zwłaszcza pod kątem zdarzeń traumatycznych lub pozyskanie go z profesjonalnego, godnego zaufania, ośrodka hodowlano-wychowawczego.

• Jakkolwiek niewłaściwym jest dzielenie ras na „hipoterapeutyczne” i „niehipoterapeutyczne”, to obserwuje się u osobników niektórych ras więcej niż przeciętne skupienie właściwości zalecanych przy usprawnianiu koniem. W Polsce taką opinię ma populacja rasy huculskiej. Fakt ten nie oznacza, że wszystkie hucuły są przydatne do naszych potrzeb, tak jak nie wyklucza posiłkowania się wyselekcjonowanymi konikami polskimi, ślązakami, fiordingami, szetlandami, kucami felińskimi, potomstwem różnych krzyżówek z udziałem kuców lub koni małych i przedstawicielami innych dostępnych ras.

Ważne jest natomiast – by bez względu na rasę – wybór dokonywany był indywidualnie, według w/w kryteriów, zwłaszcza dotyczących sfery psychiki.

• Należy dążyć do posiadania przez ośrodki hipoterapeutyczne po kilka koni różnych, celem możliwie precyzyjnego dostosowania odpowiedniego konia do aktualnych potrzeb pacjenta.

1. Fizjoterapia na koniu
przywracanie sprawności fizycznej poprzez odpowiednio dobraną gimnastykę leczniczą, wykonywaną na koniu poruszającym się stępem, zalecana i nadzorowana przez lekarza, prowadzona przez fizjoterapeutę, metoda uzupełniająca klasyczną fizjoterapię.

2. Psychopedagogiczna jazda konna
zespół działań podejmowanych w celu usprawnienia intelektualnego, poznawczego, emocjonalnego i fizycznego. Podczas jazdy konnej i czynności z nią związanych stosowane są działania edukacyjne, pedagogiczne, elementy psychoterapii, terapii zajęciowej i logopedii. Terapia ta jest prowadzona przez pedagogów i psychologów.

3. Terapia z koniem
wykorzystanie konia do celów leczniczych, zbliżenie pacjenta i konia daje efekt terapeutyczny, pacjent dzięki relacjom nawiązanym ze zwierzęciem poprawia swoją komunikację ze światem zewnętrznym. Sama jazda konna może być jednym z elementów tej formy terapii, ale nie musi. Prowadzona jest przez pedagogów, psychologów i psychiatrów.

4. Jazda konna dla osób niepełnosprawnych – sport i rekreacja
nie stanowi części hipoterapii, ale jest z nią ściśle związana i ma aspekt terapeutyczny. Umożliwia aktywność sportową osobom niepełnosprawnym, wyrabia u nich nawyk i potrzebę aktywnego spędzania wolnego czasu w kontakcie ze zwierzęciem i przyrodą. Zajęcia prowadzone są przez specjalnie przygotowanych instruktorów jazdy konnej i instruktorów rekreacji ruchowej ze specjalnością hipoterapii.

W badaniach lekarskich podkreśla się:

• znaczne zmniejszenie napięcia mięśniowego u osób spastycznych,
• znaczną poprawę równowagi,
• znaczną poprawę w zakresie lokomocji,
• zmniejszenie odruchów patologicznych,
• poprawę ruchomości stawów kręgosłupa i kończyn,
• mobilizację podporową stawów kręgosłupa,
• poprawę w zakresie symetrii ciała,
• lepszą wydolność płuc,
• poprawę krążenia,
• poprawę perystaltyki.

W opiniach psychologów, pedagogów i rodziców mówi się o:

• • wzroście pewności siebie, poprawie samooceny,
  • poprawie mowy (wymowy oraz zasobu słów i większej chęci komunikacji werbalnej),
  • poprawie orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni,
  • poprawie koordynacji,
    poprawie koncentracji uwagi,
  • zmniejszeniu napięcia emocjonalnego, wyciszeniu, uspokojeniu,
  • poprawie kontaktów z rówieśnikami oraz dorosłymi,
  • znacznej poprawie sprawności ogólnej,
  • zwiększeniu tempa reagowania czyli tzw. poprawie tempa psychomotorycznego, szczególnie u osób z zespołem Downa,
  • znacznej poprawie stanu emocjonalnego osób niepełnosprawnych.

Hipoterapia:
– http://www.toporzysko.pl/home ,

– http://www.pthip.pl/Zakladki/view/Kontakt

Telefon : 537 662 449 Iza Harkabuz
Adres Mailowy : sekretariat@toporzysko.pl i szkolenia@toporzysko.pl